się o tym wiosną w trakcie Primavera del Prosecco. Kiedy okoliczne wzgórza robią się kolorowe i zaczynają pachnąć. Kiedy wina z ostatniego zbioru czekają na swój oficjalny debiut. Kiedy w kieliszku pełnym złotych refleksów można bawić się w szukanie zapachu jabłek, gruszek, brzoskwiń i cytryn. No i dowiedzieć się, kto najlepiej wyraził swoją tęsknotę za tą ziemią. Nakryć enologa który zaczytuje się w „La mia casa di campagna” Giovanni Comisso, czy agronoma, który ukradkiem wertuje tomik poezji Andrei Zanzotto. Nie wiem dlaczego to robią. Może dlatego, że widzieli przejeżdzajacą rano na rowerze sąsiadkę z naprzeciwka. W milczeniu patrzą jak kot się przeciąga i idzie na amory. W czymś nieodgadnionym odnajdują obietnicę. Wiosna już jest. Ktoś kiedyś przestrzegał. Jest znów, przeklęta.