W ostatnich dniach czerwca odbył się w Zielonej Górze II Konwent Polskich Winiarzy, będący swego rodzaju przeglądem stanu posiadania rodzimego winiarstwa. Czołowi winiarze, rzecz można pionierzy uprawy winorośli w Polsce zgłosili do degustacji aż 48 win, co było dla mnie sporym zaskoczeniem. Okazało się, że w ostatnich latach nastąpił w tej dziedzinie prawdziwy boom. Winnic i winiarzy przybywa szybko i choć są to w większości gospodarstwa niewielkie – średnia powierzchnia winnicy rzadko osiąga 1 hektar, to jednak łącznie uprawy winorośli, przekroczyły już 250 hektarów. Liczbę winnic, których powierzchnia przekracza 5 arów szacuje się obecnie na ponad 200, a zdarzają się już plantacje powyżej 20 hektarów. Część z powstałych w ostatnich latach winnic jeszcze nie owocuje – na to potrzeba około czterech lat, jednak w części z nich winiarze wytwarzają wina już od kilku i więcej lat. Ponieważ nikt z nich na razie wina nie sprzedaje, powstaje pytanie o ich jakość, a nawet pytanie szersze. Czy wysiłki polskich winiarzy mają w ogóle sens? Czy w naszych klimatycznych warunkach możliwe jest wyprodukowanie wina o przyzwoitej jakości. Twierdzę, że tak, a opinię swoją opieram na degustacji kilkudziesięciu prezentowanych podczas konwentu win.
Przeciętny poziom degustacji okazał się całkiem niezły. Było sporo win słabych, ale tez całkiem sporo dobrych a nawet bardzo dobrych. Oczywiście trudno od razu spodziewać się win wybitnych, tym bardziej, że niemal wszyscy winiarze to debiutanci, którzy dopiero zaczynają swoją winiarską przygodę. Trudno spodziewać się win wybitnych także dlatego, że w większości naszych winnic uprawia się odmiany hybrydowe, tak zwane krzyżówki międzygatunkowe, mniej szlachetne, za to bardziej odporne na chłody i związane z wilgotniejszym klimatem choroby. Do najchętniej uprawianych przez polskich winiarzy odmian białych należą sibera, seyval, aurora, hibernal i jutrzenka. Wśród czerwonych królują niepodzielnie rondo i regent. Jeszcze niedawno uprawa szlachetnych odmian wydawała »