Siedzę na Plaza de Toro w Madrycie i patrzę jak Guzman zabija precyzyjnym pchnięciem szpady ostatniego byka tego dnia. Kupiłem najtańszy bilet za cztery euro i niewiele
widzę. Może to i dobrze. Publika wiwatuje na widok krwi. Część widzów wpada w obłęd, w trans.
Następnego dnia wlokę się zlany potem do galerii Reina Sofia i oglądam kropki namalowane przez Joana Miro. Ktoś cicho pyta za moimi plecami ? Co on pił kiedy to malował? Jak wyzwolił ten strumień wyobraźni? Czy to ślad odmiennych stanów świadomości? Mnie Miro bawi. Uśmiecham się, gdy każe mi się domyślać gdzie jest Kobieta, gdzie Ptak, a gdzie Gwiazda. To przyjemna gra. Gra wyobraźni.
Kiedy pojechałem na południe znów to samo. W dusznej ciasnej marokańskiej knajpie na przedmieściach Malagi słuchałem w środku nocy flamenco. Tego krzyku uczuć, których nie można powstrzymać. Nie widzących oczu tancerki, pieśniarza, gitarzysty. Niewiarygodnych emocji, które ich łączą z pobudzoną do kresu publicznością.
Siedziałem przy barze i patrzyłem na to wszystko mając jeszcze na końcu języka ostatnie krople wina z Ribery. Przechodząc obok mnie gitana zgubiła spinkę do włosów.
Podniosłem ją, ale ona już zniknęła w tłumie. Wyszedłem zupełnie nieprzytomny i utonąłem w mroku.
Byłem jednym z wielu extranjeros. Jak zwykle podczas wakacji. Na większość pytań odpowiadałem no lo se. Bo rzeczywiście nie wiem, gdy mnie ktoś o coś pyta w większości obcych języków. Urlop to chwilowe opuszczenie dotychczasowych przestrzeni, przymus rezygnacji z dotychczasowych przyzwyczajeń. Nieuchronna konfrontacja z innym stylem życia, innym jego czasem, biegiem, sposobem wypełnienia go odmienną treścią. Ten upływ czasu można czasem powstrzymać. Pójść na kolację zwyczajem madrillenos dopiero po 22. Do knajpy gdzie od przynajmniej pół wieku nic się zmieniło. Gdzie kelnerzy wyglądają tak jakby zabłądzili w zaułkach czasoprzestrzeni. Trzeba jeszcze tylko zamówić białe wino z galicyjskiego Rias Baixas.
Wino jest wszędzie. Począwszy od klimatyzowanych, »