sprzedaż armaniaku osiągnęła apogeum. Na potrzeby destylarni uprawiano ponad sto tysięcy hektarów winnic.    


Załamanie przyszło za sprawą filoksery. Ten, pochodzący z Ameryki, niewielki gatunek mszycy  zniszczył, w ciągu trzydziestu lat niemal wszystkie europejskie uprawy winorośli. Na opuszczone przez koniak i armaniak światowe rynki alkoholi triumfalnie wkroczyła szkocka whisky. Kilkadziesiąt lat trwała uporczywa walka producentów armaniaku o powrót na stoły europejskich smakoszy. Przede wszystkim postawiono na jakość. Określono dopuszczalne obszary upraw, rodzaje winorośli, sposób destylacji i leżakowania. W 1936 r. zastrzeżono nazwę „appellation Armagnac controlée”. 


Na początku są oczywiście winogrona. Do produkcji armaniaku wolno używać białego wina pochodzącego z dziesięciu  szczepów winogron, wśród których największe znaczenie mają ugni blanc oraz baco. Najbardziej znane z pozostałych to folle blanche, którego uprawy, ze względu na wysoką podatność na szarą pleśń, są znacznie mniejsze niż kiedyś. Wszystkie te odmiany, dają białe, lekkie wina o wysokiej kwasowości i mocnym owocowym aromacie.


Młode wina te poddawane są destylacji ciągłej w miedzianych alembikach. W przeciwieństwie do koniaku, armaniak destyluje się tylko raz, za to proces destylacji trwa nieprzerwanie, dzięki ciągłemu uzupełnianiu zawartości alembiku nowym winem. W wyniku takiej destylacji otrzymuje się bezbarwny alkohol o mocy około 62-63%, który następnie poddaje się leżakowaniu w dębowych beczkach, zazwyczaj z czarnego dębu gaskońskiego. Pod wpływem kontaktu z dębowym drzewem, armaniak powoli nasyca się zapachami gleby i lasu, zyskuje delikatny aromat wanilii i szlachetny, bursztynowy kolor.


Następny proces to kupażowanie podczas którego z wielu destylatów, z różnych roczników powstaje kompozycja, która najpełniej wykorzysta zalety każdego destylatu, zachowując jednocześnie charakterystyczny dla danej marki smak i aromat. Armaniak, przed rozlaniem do butelek, rozcieńcza się wodą, tak aby otrzymać trunek o zawartości alkoholu 40%. Jednak najwyżej cenionych armaniaków, zwłaszcza rocznikowych, szczególnie tych oferowanych, przez niewielkich niezależnych wytwórców nigdy nie rozcieńcza się wodą. Przechowywane są w beczkach tak długo, »