Sztokholmie. Na podłodze walają się butelki magnum rocznikowego Bollingera, a Figeaca można kupować w małych flaszkach o pojemności 0,375 l. Między półkami kręci się sporo białych kołnierzyków, choć czasem pojawi się też flanelowa koszula w kratę. Tu też wyraz znajduje słynne szwedzkie lagom, czyli potrzeba równowagi. No ale to temat na zupełnie inną rozmowę. W mniejszych sklepach, gdzie na półce przeważają wina niezbyt wyszukane, rzadsze etykiety można po prostu zamówić, więc i z tym nie ma większego problemu.I tak to mniej więcej wygląda. Poza tym dość dziwacznym jednak sposobem sprzedaży alkoholu Sztokholm jest miastem fascynującym. Siedziałem na targu w Ostermalms Saluhall, gdzie można kupić chyba wszystkie delikatesy świata i jednocześnie świetnie zjeść. Rzeźnik pokazywał mi steki z renifera i łosia, ale zabrakło mi odwagi. Byłem w Vasamuseet, gdzie eksponują wydobyty z dna Bałtyku okręt wojenny z XVII wieku. Widowiskowa ekspozycja, w której nawiązują m.in. do bitwy pod Oliwą (ależ daliśmy im wtedy łupnia; piłkarze mają się od kogo uczyć). Podziwiałem fantastyczny design małych rzeczy autorstwa projektantów pracujących dla Orrefors i Kosta Boda. Poszedłem do Moderna Museet, gdzie można było obejrzeć zupełnie niewiarygodną retrospektywę surrealisty Maxa Ernsta. Słuchałem improwizacji pianisty Niklasa Sivelova, który próbuje udowodnić że granicę między muzyką poważną i jazzem, trzeba umieć przekraczać. Tam jest po co jechać. Chodząc po Gamla Stan, starej części miasta, zwróciłem uwagę na młodych ludzi z tekturowym transparentem, na którym napisali Free Hugs. I rzeczywiście ściskali się z ludźmi całkiem za darmo. Okazuje się, że czegoś im jednak brakuje.PS. Na jednym ze zdjęć uwieczniłem kartę win podawanych na przyjęciu noblowskim w sztokholmskim ratuszu. Szampan, białe z doliny Loary i czerwony burgund. Frankofile mogą spać spokojnie. Francja również na północy ma się całkiem dobrze.