Pamiętam go. Niezbyt już wyraźnie, ale pamiętam. Był kimś ważnym, choć przecież po prostu był. Często wyjeżdżał, ale zawsze wracał. Cieszyłem się kiedy opowiadał, o tym czego dotknął. Kiedy mówił o zapachu innego powietrza. O ludziach, których był ciekawy. O starym człowieku, z którym pił wino, gdzieś niedaleko Salonik. O jego prostych słowach, pragnieniach, cierpkim smaku wina z xynomavro. T wardych dłoniach. Sam takie miał. Głaskał mnie nimi po głowie, kiedy ja byłem mały, a on taki duży. Pamiętam też jak stał na nadbrzeżu portowym i machał ręką na pożegnanie. Gdzieś na południu Europy. Prom zabuczał, zatrząsł się i zaczął odpływać. Wtedy on robił się coraz mniejszy, a mi się wydawało, że ten ciepły wieczór należy tylko do mnie. Lubił atmosferę lotniska. Tego radosnego napięcia , które zawsze towarzyszy człowiekowi przed podróżą, zwielokrotnionego przez tłum w hali odlotów. Lubił tam być, razem ze wszystkimi, czekając z nadzieją. Kiedyś patrzyliśmy na niebo. W końcu gwiazdka spadła. Zgasła. W szufladzie znalazłem tylko niedbale zapisane kartki. Miarą tego wspomnienia pozostało to jak długo trwa. Podobnie jest z długością wina. Nie tylko tego wielkiego, ale tego z pozoru zupełnie małego. Czasem potrafi utkwić w pamięci na zawsze.

I chwil i win, których nigdy się nie zapomni, z okazji Bożego Narodzenia i Nowego Roku życzy rurale