głęboka cisza. […] Jestem pewien, że są wina, w których mieszka wielka cisza.”  Lub może to: „Wielki stary, burgund jest takim jesiennym zamarzeniem, zamierającą pieśnią, która wyprowadza nas z nas samych, pociąga w tę dziwną, hipnotyczną przestrzeń między istnieniem a nieistnieniem, gdzie już poza sobą, poza własnym, głupim „ja” poznajemy naraz dwa stężone smaki – bycia i niebycia.” Czytajmy więc Bieńczyka, bo to może ostatni, a na razie z pewnością jedyny pisarz, który po polsku umie wyrazić poezję wina.