Beczki to wynalazek epoki nowożytnej, nieznany w czasach antyku. Do transportu i przechowywania wina powszechnie używano wówczas glinianych amfor. Były to naczynia niepraktyczne, wymagające dużej ostrożności, zwłaszcza podczas podróży. W dodatku wino przechowywało się w nich nienajlepiej, wymagając najróżniejszych konserwujących dodatków, jak żywica czy korzenne przyprawy. Wprawdzie już wcześniej w Egipcie używano beczek z drzewa palmowego, były jednak one dość nietrwałe i choć rozwiązywały problem transportu, nie nadawały się jednak do dłuższego przechowywania ani wina ani oliwy czy innych płynów. Powszechnie stosowano wówczas naczynia gliniane. W glinianej beczce mieszkał słynny filozof Diogenes, w glinianych amforach przechowywano i przewożono wino i oliwę, wreszcie w glinianych, zakopanych w ziemi dzbanach, zwanych kwevris, fermentowało wino w dawnej Gruzji. Drewniane beczki to wynalazek zamieszkujących Galię celtyckich plemion. Praktyczne i niezawodne, zwłaszcza podczas transportu wody wyboistymi, krętymi drogami prowadzącymi przez alpejskie doliny, beczki szybko zostały zaadaptowane przez Rzymian do przewożenia i przechowywania właśnie wina. Beczki wytwarzano wówczas z wielu rodzajów drzewa, jednak producenci wina dość szybko zorientowali się, że najlepiej nadaje się do tego dębina, dzięki której wino nabiera nowych, nieznanych dotąd właściwości.
O aromatach wzbogacających wino, a pochodzących od beczek opowiadać można długo. Nie piszemy wprawdzie pracy naukowej, jednak warto zdać sobie sprawę jakie elementy palety aromatycznej win pochodzić mogą od czynnika zewnętrznego, czyli beczki. Leżakując w beczkach wino wzbogaca się w naturalne zapachy dębowego drewna, wśród których najsilniejsze to wanilia, żywica, cedr, tytoń, trociny, igliwie, koper, mięta, goździki, skórka pomarańczowa, kokos i cynamon, by wyliczyć tylko te najbardziej intensywne. Ale to nie wszystko. Beczki dębowe podczas ich przygotowywania są wypalane od wewnątrz, co również staje się źródłem dodatkowych elementów winnego bukietu. Podczas wypalania powstaje cały szereg charakterystycznych aromatów, przede wszystkim słodkich takich jak brunatny cukier, karmel, miód i czekolada. Do tego dochodzą zapachy »