Historia korsykańskiego winiarstwa sięga VI stulecia przed Chrystusem wraz z przybyciem na wyspę kolonistów greckich. Sztukę produkcji wina kultywowali i rozwijali Rzymianie, a po upadku imperium doskonalili chrześcijańscy mnisi. We wczesnym średniowieczu wyspa dostała się pod panowanie Saracenów, pod rządami których winiarstwo przeżywało, z powodów oczywistych, regres. Impuls do ożywienia gospodarki i rozwijania uprawy winorośli i produkcji wina dało przejecie kontroli na wyspa przez związek miast Pizy i Genui. Dominacja Genueńczyków trwała aż do roku 1729. Po krótkim epizodzie niepodległości w latach 1729 do 1758, kontrole nad Korsyka przejęła Francja wykupując wyspę od Genui za okrągłą sumę 200 tysięcy liwrów. Wtedy też zaczął się gwałtowny rozwój winiarstwa, a produkcja wina osiągnęła w 1896 roku poziom 310 tysięcy hektolitrów. Pod koniec XIX wieku wskutek inwazji kolejno mączniaka i następnie filoksery. Produkcja spadła, zaś powierzchnia winnic skurczyła się niemal o połowę. Dalszy spadek nastąpił po pierwszej wojnie światowej, kiedy to produkcja spadła do poziomu niespełna 40 tysięcy hektolitrów.  Odnowa gospodarki w latach sześćdziesiątych przyczyniła się do powstania dużych gospodarstw spółdzielczych, uprawiających głównie odmiany międzynarodowe. W roku 1968 szczepy korsykańskie stanowiły niespełna 13% powierzchni upraw. Jednak od połowy lat siedemdziesiątych, nastąpiła prawdziwa rewolucja tak pod względem jakości jak i powrotu do tradycji. Obecnie tradycyjne odmiany korsykańskie stanowią ponownie ponad 70% upraw, zaś wina są coraz lepsze i wyróżniają się coraz większą indywidualnością. Obecnie powierzchnia korsykańskich winnic to 7000 hektarów a łączna produkcja to 379 tysięcy hektolitrów z czego 117 tysięcy hektolitrów to wina AOC, 224 tysiące hektolitrów to Vins de Pays  i 38 tysięcy czyli około 10% produkcji to wina stołowe.