Nowa ZelandiaNowa Zelandia należy do stosunkowo młodych krajów winiarskich. Winorośl dotarła tu na początku XIX wieku. Pierwsza winnicę posadził w 1818 roku w Kérikéri na Wyspie Północnej anglikański misjonarz Samuel Marsden. W latach 1830 – 1840 francuski biskup Pompallier założył winnice w Poverty Bay i Hawkes Bay. Uprawie winorośli patronował pierwszy gubernator Nowej Zelandii James Busby. Sam zresztą posiadał winnicę, w której powstawały wysoko oceniane przez znawców wina.
W tym czasie produkcję wina rozpoczynało wielu przybywających z Europy imigrantów. Za prawdziwych ojców nowozelandzkiego winiarstwa uważa się Anglika Charlesa Levela i Hiszpana Josepha Solera, których wina cieszyły się w drugiej połowie XIX stulecia sporym powodzeniem. Zachęceni ich przykładem Nowozelandczycy coraz częściej zabierali się za uprawę winorośli. W roku 1895 nastąpił pierwszy atak filoksery. Dzięki opracowanej kilkanaście lat wcześniej w Europie metodzie szczepienia sadzonek na odpornych na filokserę amerykańskich korzeniach, sytuację udało się opanować dość szybko.
Duże zasługi w szybkim pokonaniu zagrożenia przypisuje się włoskiemu enologowi Romeno Bragato. Oczekiwany rozwój jednak nie nastąpił, z dwóch powodów. Po pierwsze zniesienie ograniczeń importowych spowodowało spadek cen win przywożonych z Europy. Po drugie aktywna działalność ruchów na rzecz ograniczenia spożycia alkoholu, szczególnie w latach dwudziestych, inspirowanych amerykańska prohibicją spowodowała spadek popytu. I tak w okresie międzywojennym całkowita powierzchnia winnic nie przekraczała 200 hektarów.
Szybszy rozwój winiarstwa rozpoczął się w latach sześćdziesiątych a gwałtownego przyspieszenia nabrał w ciągu ostatnich dziesięciu lat, kiedy to powierzchnia winnic wzrosła dwukrotnie osiągając w roku 2005, ponad 16 tysięcy hektarów.
Wszelkie dane są tu jednak nieścisłe, gdyż zmiany następują bardzo szybko.
Nowa Zelandia leżąca na dwóch wyspach, Północnej i Południowej, oferuje bardzo sprzyjające warunki do uprawy winorośli i produkcji win wysokiej jakości. Enolodzy wskazują na umiarkowany morski klimat, zbliżony do Bordeaux, choć nieco cieplejszy, na Wyspie Północnej i chłodniejszy, bardziej podobny do burgundzkiego na Wyspie Południowej.
Wynika z tego, że najlepiej adaptują się tu szczepy z umiarkowanego klimatu europejskiego. I rzeczywiście, wśród odmian białych największe znaczenia mają: chardonnay, sauvignon blanc i riesling, zaś wśród czerwonych: pinot noir, cabernet sauvignon i pochodzący z południowej Afryki pinotage. Trzeba podkreślić, że jeśli chodzi o powierzchnię upraw to dominuje biała odmiana müller-thurgau, nasadzona w ogromnych ilościach na początku lat siedemdziesiątych, jednak w ciągu ostatnich lat jest systematycznie ograniczana na rzecz szczepów bardziej szlachetnych. Zwłaszcza sauvignon blanc znalazł na Nowej Zelandii swoją ziemię obiecaną. Z pewnością to białe wina z sauvignon spowodowały, że w ciągu ostatnich lat Nowa Zelandia błyskawicznie dołączyła do winiarskich gwiazd. Szczególny mikroklimat łączący dobre nasłonecznienie z niskimi względnie temperaturami i sporą ilością opadów. pozwala uzyskać intensywne aromaty przy dobrej kwasowości i mocnej strukturze.
Te nowe wina bardzo spodobały się koneserom na całym świecie i spowodowały że mówiąc Nowa Zelandia myślimy sauvignon. Drugą, coraz istotniejszą obecnie w nowozelandzkim winiarstwie odmianę staje się chardonnay. Nowoczesne metody winifikacji pozwalają uzyskiwać z niej, w zależności od potrzeb, wina wytrawne, lekkie orzeźwiające, lub pełne, złożone, w stylu bardziej burgundzkim.
Wśród szczepów czerwonych pinot noir staje się, pełniąc podobną role jak sauvignon symbolem Nowej Zelandii, choć przyznać trzeba, że coraz większą rolę odgrywają kupaże cabernet i merlot porównywane do dobrych win z Bordeaux. Trzeba jeszcze wspomnieć, że chłodny stosunkowo klimat sprzyja produkcji dobrych win musujących.
Obecnie, choć to również ulega zmianom w Nowej Zelandii wydzielono 11 regionów winiarskich. Siedem z nich znajduje się na Wyspie Północnej: Northland i Matakana, Auckland, Waiheke Island, Waikato i Bay of Plenty, Gisborne, Hawkes’Bay i Wairarapa znany niegdyś jako Wellington lub Martinborough.
Wyspa południowa to: Marlborough, Nelson, Canterbury i Central Otago.