Nie wiadomo czy winnice w Piemoncie założyli Etruskowie czy imigranci z Grecji, niewiele jest też o nich wzmianek w starożytnych dokumentach. Wydaje się, piemonckie wina nie były kiedyś tak cenione jak obecnie. Pliniusz Starszy nawet o nich nie wspomina tworząc listę najlepszych win Italii. Natomiast w jego Historii Naturalnej znajdziemy akapit mówiący o odmianie winorośli, która pnie się wysoko i jako jedyna dobrze znosi mgły. Współcześni enolodzy nie mają wątpliwości, że Pliniusz pisał o nebbiolo, chlubie dzisiejszego Piemontu. Po upadku cesarstwa rzymskiego upadło również piemonckie winiarstwo. Czasy wojen, zamętu, wędrówek ludów, nie sprzyjały winnicom. Dopiero średniowieczni zakonnicy, potrzebujący wina początkowo dla celów liturgicznych, a później także handlowych, powoli zrekonstruowali winnice i doprowadzili sztukę winiarską do ponownego rozkwitu. To w dokumentach klasztornych odnaleziono najstarszą jak na razie, pochodzącą z roku 1268, wzmiankę o nebbiolo, nazywanym wówczas nibiol.
Dzisiejsi amatorzy barolo zdziwiliby się niepomiernie, gdyby dane im było spróbować win z Piemontu, powiedzmy dwieście lat temu. Nebbiolo służyło wówczas za surowiec do produkcji słodkich czerwonych win, często lekko musujących. Aż do połowy XIX stulecia zresztą dominującymi uprawami były w Piemoncie moscato i malvasia, z których wytwarzano najbardziej cenione przez ówczesnych konsumentów wina słodkie. Sytuacja zaczęła zmieniać się od roku 1850, kiedy Camillo Cavour, piemoncki polityk uznawany za jednego z twórców zjednoczonych Włoch, zaangażował do pracy w swojej posiadłości francuskiego enologa Louisa Oudarta. Dzieło Oudarta – wino czerwone, wytrawne, garbnikowe, które nazwano barolo szybko zyskało uznanie, a od końca XIX wieku zaliczane było do najlepszych win włoskich. Podobne do barolo wino zaczął produkować także Domizio Cavazza, w swojej winnicy w pobliżu Barbaresco. Mówi się, że nawet filoksera musiała być pod wrażeniem prestiżu tych win, pustosząc bowiem większość piemonckich winnic oszczędziła uprawy nebbiolo.