Położona na lewym brzegu Renu pomiędzy Bingen, Alzey, Wormacją i Moguncją Hesja Nadreńska (Rheinhessen) to największy spośród trzynastu niemieckich regionów winiarskich (Anbaugebiete). Dzieli się on na trzy podregiony (Bereich): Bingen, Nierstein i Wonnegau. Produkuje się tu olbrzymie ilości wina o bardzo nierównej jakości. Uprawia się tu przede wszystkim odmianę müller-thurgau, riesling i sylvaner. Bardzo często stosuje się również szczepy scheurebe, bacchus, kerner i faberrebe. Są to wszystko odmiany białe. Spośród szczepów czerwonych poważniejsze znaczenie mają portugieser i spätburgunder, czyli niemiecka odmiana pinot noir. Wiele uwagi poświęcają tutejsi winiarze tym dwóm szczepom, bezskutecznie, jak dotąd, próbując udowodnić, że można w tym rejonie produkować dobre wina czerwone. Nie jest to jednak takie proste. Wyraźnie brakuje słońca i choć zdarzają się lata, w których najlepsi producenci zdołają wytworzyć coś wykraczającego ponad przeciętność, to wina te bywają niewspółmiernie drogie w porównaniu z tymi pochodzącymi z południa Europy. Trudno walczyć z naturą. Trzeba jednak podkreślić, że warunki uprawy są znacznie bardziej sprzyjające dla białych odmian. Choć często winogronom brakuje cukru, kwasowość jest na dobrym poziomie, zaś lekkość i bogactwo bukietu potrafi zachwycić, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia z pochodzącym od dobrego producenta rieslingiem. Szkoda, że wizerunek tutejszych win kształtowany jest przez dominujące uprawy odmian müller-thurgau i silvaner, dających przeciętne wina stołowe o smaku ujednoliconym przez stosowaną tu powszechnie praktykę süss-reserve. Polega ona na dodawaniu do gotowego już wina, niesfermentowanego soku z winogron zawierającego naturalny cukier. W efekcie otrzymuje się półwytrawne lub półsłodkie trunki z grubsza przypominające wino, których najlepszym przykładem jest osławione liebfraumilch.