pomiędzy krzewami winogron, wychodząc z założenia, że ich obecność poprawia strukturę gleby i dostarcza zielonego nawozu.
Winiarze regularnie przycinają krzewy w celu ograniczenia wydajności. W uprawach biologicznych nie przekracza ona 40 hektolitrów moszczu z hektara winnicy wobec przeciętnej sięgającej 65 hl/ha. Często usuwa się także część liści aby zapewnić odpowiednią cyrkulację powietrza, co zapobiega niektórym chorobom.
Prowadząc uprawę biologiczną winiarze zaniechali profilaktycznego stosowania chemicznych środków ochrony roślin. Codzienna obserwacja winnych krzewów, szczególnie podczas okresów wylęgu pasożytów pozwala dokładnie ocenić moment, kiedy niezbędna jest interwencja. Podaje się wówczas dokładnie wyliczoną ilość środków chemicznych. Stosuje się środki bardzo tradycyjne, takie jak siarka i roztwory miedzi. Dozowane są one w minimalnej ilości i ograniczonym czasie, tak aby interwencja była skuteczna i nie zagrażała jednocześnie środowisku.
Również proces winifikacji, jakkolwiek nie objęty tak ścisłymi regulacjami, jest maksymalnie zbliżony do starych tradycyjnych metod. Podczas poszczególnych etapów wytwarzania wina nie wprowadza się żadnych czynników zewnętrznych, nienaturalnych, nie stosuje się również, co niestety jest ostatnio bardzo częste, drożdży modyfikowanych genetycznie.
W uprawie biologicznej, winiarze upatrują szereg zalet dla samego wina. Nie wspomagane nawozami krzewy, zapuszczają korzenie głębiej w poszukiwaniu składników odżywczych, przede wszystkim wody i związków mineralnych. Wszystkie składniki gleby znajdą się później w moszczu. Dzięki temu wino znacznie lepiej odzwierciedla charakterystykę swego środowiska, nabierając indywidualnego charakteru.