Dawniej | Obecnie

Winnice

Wino znano w Polsce już za pierwszych Piastów. Nie było wprawdzie napojem powszechnie używanym, przekładano nad nie rodzime piwa i miody, jednak rozwijający się szybko na ziemiach polskich Kościół potrzebował go do celów liturgicznych. Ponieważ transport z południa Europy nastręczał w owej epoce wiele trudności, próbowano zakładać winnice na miejscu. Świadectwem tych wysiłków są istniejące dotychczas nazwy miejscowości, takie jak Winiary, Winnica, Winniczka, Winna Góra, Winne, Winogród i wiele innych. Żyjący w XII wieku, arabski geograf i podróżnik Al-Idrisi pisał: „Kraków posiada liczne gmachy, targowiska, ogrody i winnice”. Późniejsze kroniki wspominają o spalonych w 1455 r. przez Krzyżaków, winnicach wokół Torunia i Grudziądza, zaś księgi rachunkowe lwowskich mieszczan donoszą o stu beczkach wina pobieranych przez książąt ruskich jako dziesięcina. Wiadomo także o winnicach klasztornych w okolicach Poznania, Babimostu i Czarnkowa w Wielkopolsce. Na Mazowszu wymienia się Płock, Pułtusk i Wyszogród. Zachowała się także donacja księcia Henryka Sandomierskiego, który w 1160 roku nadał joannitom wsie Zagość i Bereszowice wraz z winnicami. Ogólnie jednak panowała opinia, że „ma wprawdzie Polska w niektórych miejscach winnice, ale niewiele z nich wina i to słabe i kwaśne”, choć odnotowano również, że na wzgórzu pod Sandomierzem znajdowały się winnice, „w których winograd nie cierpkiego był smaku”.

Winiarze

Ludzi zajmujących się uprawą winorośli nazywano w średniowieczu winiarzami, która to nazwa z czasem objęła także handlarzy winem. Aby zapobiec, coraz liczniej zdarzającym się oszustwom, w XVI wieku zobowiązano winiarzy poznańskich do składania następującej przysięgi, którą cytujemy za Glogerem: ...Przysięgam, że te wina wszystkie, którekolwiek na ten czas w »

<<< [1] 2 3 4 5 6 >>>